ძმისწულთან მქონდა თათბირი,
შიგანს უმღვრევდა დარდები,
სევდისგან დაღონებულმა,
გამანდო გულის ნადები.
ქალწულს ყვარობდა, ნარნარსა,
დიაღამც ასე ეგონა,
არ კი იცოდა, შემდგომად,
რა ექნა, რაი ეღონა.
შაირად, სასიყვარულოდ,
მიუწერია ბარათი,
პასუხი რომ ვერ მიიღო,
ჯიქურ დაუწყო კამათი.
ჯაბანი ხომ არ გგონივარ,
უქმად რადა მრჯი ვაჟსაო,
დავშვერი შენი ხოტბითა,
რად არ მიბრუნებ ვალსაო,
ვერაგი გული გქონია,
იმად იფასებ თავსაო,
შენი მასხარა კი არ ვარ,
სულ აღარ გაგცემ ხმასაო.
განცვიფრებული ვუსმენდი,
სიტყვა მესმოდა მეჩხრეად,
ეგონა ქალი უყვარდა,
ტრფიალი ასე ეჯერა.
ვუთხარი გამკვირვებია
რად იბითურებ თავსაო,
ქალს გინდა გული მოუგო,
მყისვე კი ადებ ვალსაო.
ტრფობა ფლობა არ გეგონოს
და არცა ძალის ძალავი,
ეგრეთი გამიჯნურება
რეგვნობის არის მმალავი.
გიყვარს მაშინ თუ, ჩუმადაც,
გალაღებს მისი არსება,
შენია, თუნდაც სხვისია,
მაინც რომ გულში თავსდება.
ტრფიალი კი არ გაღონებს,
ერთი ათასად გალაღებს,
ქარივით შემოგაქროლებს
ამ მთას და იმ იალაღებს.
ნიავის ჩურჩულს გაიგებ,
მოეფერები ბალახებს,
ხინჯსაც კი ვერ დაუნახავ
ვერც ძონძს და ვეღარც ტალახებს.
ქვეყნად მისთვის ხარ, გხიბლავდეს
ღმერთის და კაცის ქმნილება,
შენი არის თუ სხვისია,
რომ არ სჭირდება მხილება.
არ არის სავალდებულო
რომ ლექსი თავად დაწერო,
თუ შეგიძლია, ჯეროვნად,
მისი სიკეთე აღწერო.
არ უნდა გეჭირვებოდეს,
რომ პატრონობდე ლამაზებს,
მისთვის რომ გახალისებდეს,
ეტრფოდე მათ სილამაზეს.
ეს უანგარო ლაღობა
ყველაფრის საწინდარია,
გულით იქნები ნეტარი,
ავდარია თუ დარია.
მაშინ გექნება უნარი
ფლობისაცა და შექმნისაც,
შეიძლებ ვალის გადახდას
ღმერთისაცა და ქვეყნისაც.
..,
ვერა გაიგო ყმაწვილმა,
უტყვი თვალებით შემხედა,
რას იზამ, ჯერაც ნერგია,
არ მოუყრია ჯერ ხედა.
