ჩვენ თვალწინ თამაშდება სრულმასშტაბიანი დრამა, ყველა არსებული ატრიბუტით და უზენაესი სიმძაფრით. ისეთი დრამა, როგორიც გვეგონა მხოლოდ სადღაც წიგნებში და ფილმებში ცხოვრობდა და არასოდეს წარმოგვედგინა თუ ამას საკუთარ ტყავზე გამოვცდიდით. ის დრამატული პერსონაჟები ხშირად შეთხზულ შელამაზებული გვეგონა, გმირობის თუ ლაჩრობის, ერთგულების თუ ორპირობის ამბები კი გაზვიადებული.
ყველაფერ ამას დღეს საკუთარი თვალით ვუყურებთ. ვუყურებთ როგორ აღზევდა ადამიანში ამპარტევნება, როგორ გამოიკვება და გაფუვდა იგი ზიზღით, ჯიბრით, მომხვეჭელობით, შურით თუ ავის ქადაგებით, როგორ სრულად შთაინთქა მასში ყოველივე შერაცხადი და ჩამოყალიბდა იგი ყველაზე ნამდვილ ურჩხულად.
ვხედავთ თავად როგორ იხრჩობა სხვისთვის ნახარშ ბალღამში ეს შხამით, ცილისწამებით და სიძულვილით გაჟღენთილი იმპერია. როგორი დეგრადირებული, ადამიანობა წართმეულია მისი მოქალაქეების ცნობიერება.
მიუხედავად ამისა, საკუთარ ქვეყანაშიც იმავ წყაროდან ნაჟურ ზიზღს და ჯიბრს ხართ აყოლილი, ურთიერთგანკითხვით, ავის რწმენით და ავის ქადაგებით დაკავებულნი. ისევ არ გინდათ დაინახოთ დირე საკუთარ თვალში და ისევ ხიწვს დასდევთ სხვისაში. ისევ ანგარიშმიუცემლად, ხშირად სიხარულით მიყვებით ბოროტ შეძახილს, მავანის ლანძღვას და მიწასთან გასწორებას, ავის განდიდებას.
ყველაფარი კი “მე” და “სხვა”-თი იწყება. იმიტომ რომ სხვისი სიცუდე შენ უკეთესად წარმოგაჩენს, შენ ცოდვებს გაამსუბუქებს, შენ არასრულფასოვნებას უწამლებს.
სხვისგან კარგით გამორჩევას თუ ვერ ახერხებ, იმ სხვას ხომ იოლად გამოარჩევ შენგან ცუდით. იმიტომ რომ შენ ხარ მთავარი და არა ზოგადად ადამიანი. იმიტომ რომ მხოლოდ შენით იცი გახარება და ვერასოდეს ეზიარე ნამდვილ, საერთო სიხარულს.
ჰო, ასე ნელნელა უკეტავ კარს ნამდვილ სიხარულს, ასე ერეკები შენ თავს კუთხეში, გამოუვალი შიშის კუთხეში, შენი სიკვდილის თუ შენი მარცხის შიშის კუთხეში და სასოწარკვეთას შენთვის ალტერნატივა აღარა აქვს.
ნუთუ ვერ ხვდები რომ ისეთივე თიხით ხარ ნაძერწი და ისევე ხრწნადი, როგორც ნებისმიერი სიმახინჯე ისტორიაში. თუ ამ მოვლენებმა არა, სხვა რაღამ შეიძლება გამოიწვიოს შენში კათარზისი, სხვამ რაღამ შეიძლება აგიხილოს თვალი?
დაანებე თავი ზიზღს და ლანძღვას, ადამიანის ღირსებას ეცი პატივი! იგი ერთია ყველა ჩვენგანისთვის.
განკითხვა მხილებით (მითითებით, ზრუნვით) შეეცვალე, სიანჩხლე შეურიგებელი გულმოდგინებით, სიბრაზე გადამჭრელი მოქმედებით, სასოწარკვეთა არსების სიყვარულით. მიხვდი რომ ნებისიერი “სხვა” შენ ხარ, დაცემული თუ აღზევებული. ნუ დაუპირისპირდები მათ. თუ თავად უკეთეს ადგილას ხარ შეეცადე დაანახო ის ადგილი, თუ არა და გაეცალე. გახსოვდეს, შენც იყავი და შეიძლება კიდევ იყო დაცემული. გახსოვდეს რომ მხოლოდ “მათი” უშუალო მონაწილეობით იქმნება ის გენიალობა რასაც არსების შემოქმედება ჰქვია. გახსოვდეს “მათ” გარეშე არც შენ არსებობ.
გამოდი “შენი” ნაჭუჭიდან. “ვინც ორს აქცევს ერთად იგი არ იწვნეევს სიკვდილს!”