Category: წერილები

ჩვენ თვალწინ თამაშდება სრულმასშტაბიანი დრამა, ყველა არსებული ატრიბუტით და უზენაესი სიმძაფრით. ისეთი დრამა, როგორიც გვეგონა მხოლოდ სადღაც წიგნებში და ფილმებში ცხოვრობდა და არასოდეს წარმოგვედგინა თუ ამას საკუთარ ტყავზე გამოვცდიდით. ის დრამატული პერსონაჟები ხშირად შეთხზულ შელამაზებული გვეგონა, გმირობის თუ ლაჩრობის, ერთგულების თუ ორპირობის ამბები კი გაზვიადებული.

ყველაფერ ამას დღეს საკუთარი თვალით ვუყურებთ. ვუყურებთ როგორ აღზევდა ადამიანში ამპარტევნება, როგორ გამოიკვება და გაფუვდა იგი ზიზღით, ჯიბრით, მომხვეჭელობით, შურით თუ ავის ქადაგებით, როგორ სრულად შთაინთქა მასში ყოველივე შერაცხადი და ჩამოყალიბდა იგი ყველაზე ნამდვილ ურჩხულად.
ვხედავთ თავად როგორ იხრჩობა სხვისთვის ნახარშ ბალღამში ეს შხამით, ცილისწამებით და სიძულვილით გაჟღენთილი იმპერია. როგორი დეგრადირებული, ადამიანობა წართმეულია მისი მოქალაქეების ცნობიერება.

მიუხედავად ამისა, საკუთარ ქვეყანაშიც იმავ წყაროდან ნაჟურ ზიზღს და ჯიბრს ხართ აყოლილი, ურთიერთგანკითხვით, ავის რწმენით და ავის ქადაგებით დაკავებულნი. ისევ არ გინდათ დაინახოთ დირე საკუთარ თვალში და ისევ ხიწვს დასდევთ სხვისაში. ისევ ანგარიშმიუცემლად, ხშირად სიხარულით მიყვებით ბოროტ შეძახილს, მავანის ლანძღვას და მიწასთან გასწორებას, ავის განდიდებას.

ყველაფარი კი “მე” და “სხვა”-თი იწყება. იმიტომ რომ სხვისი სიცუდე შენ უკეთესად წარმოგაჩენს, შენ ცოდვებს გაამსუბუქებს, შენ არასრულფასოვნებას უწამლებს.
სხვისგან კარგით გამორჩევას თუ ვერ ახერხებ, იმ სხვას ხომ იოლად გამოარჩევ შენგან ცუდით. იმიტომ რომ შენ ხარ მთავარი და არა ზოგადად ადამიანი. იმიტომ რომ მხოლოდ შენით იცი გახარება და ვერასოდეს ეზიარე ნამდვილ, საერთო სიხარულს.

ჰო, ასე ნელნელა უკეტავ კარს ნამდვილ სიხარულს, ასე ერეკები შენ თავს კუთხეში, გამოუვალი შიშის კუთხეში, შენი სიკვდილის თუ შენი მარცხის შიშის კუთხეში და სასოწარკვეთას შენთვის ალტერნატივა აღარა აქვს.

ნუთუ ვერ ხვდები რომ ისეთივე თიხით ხარ ნაძერწი და ისევე ხრწნადი, როგორც ნებისმიერი სიმახინჯე ისტორიაში. თუ ამ მოვლენებმა არა, სხვა რაღამ შეიძლება გამოიწვიოს შენში კათარზისი, სხვამ რაღამ შეიძლება აგიხილოს თვალი?

დაანებე თავი ზიზღს და ლანძღვას, ადამიანის ღირსებას ეცი პატივი! იგი ერთია ყველა ჩვენგანისთვის.

განკითხვა მხილებით (მითითებით, ზრუნვით) შეეცვალე, სიანჩხლე შეურიგებელი გულმოდგინებით, სიბრაზე გადამჭრელი მოქმედებით, სასოწარკვეთა არსების სიყვარულით. მიხვდი რომ ნებისიერი “სხვა” შენ ხარ, დაცემული თუ აღზევებული. ნუ დაუპირისპირდები მათ. თუ თავად უკეთეს ადგილას ხარ შეეცადე დაანახო ის ადგილი, თუ არა და გაეცალე. გახსოვდეს, შენც იყავი და შეიძლება კიდევ იყო დაცემული. გახსოვდეს რომ მხოლოდ “მათი” უშუალო მონაწილეობით იქმნება ის გენიალობა რასაც არსების შემოქმედება ჰქვია. გახსოვდეს “მათ” გარეშე არც შენ არსებობ.

გამოდი “შენი” ნაჭუჭიდან. “ვინც ორს აქცევს ერთად იგი არ იწვნეევს სიკვდილს!”

ყველაფერზე მეტად მძულს უქნარობა,
რამეთუ უქნარობა შობს უვიცობას,
ამ ორის პირმშოა სიმხდალე,
ამ სამის მონაგარია სიბრიყვე,
ამ ოთხზე ამონაყარია შური,
ამ ხუთზე იმკის ღვარძლი,
ეს ექვსი იფქვავს მტრობას,
შვიდივე ერთად კი განასხეულებს ბოროტებას.
შენ ალბათ არც იცი რა არის ბოროტება.
ბოროტება სხვა არფერია თუ არა ის, რაც, ან ვინც, არანაირად ასარგებლებს, არამედ ზიანს აყენებს იმ მშობელ გარემოს, რომელშიც თავად არსებობს.
მებრალებიან უქნარანი, ჰაი, ჰაი, რომ მებრალებიან, მაგრამ ვაგლახ, ეს ჩემი სიბრალული ისევე პროგრესირებს სიძულვილისკენ, როგორც ზემოთ მონათხრობი ქრონოლოგია.

ვეროდეს მიხილავთ ჩემი სახელით მოვაჭრენო!

რამეთუ სახელი ჩემი გსმენიათ და არ კი მიცნობთ,
რამეთუ კედლებს გამოგარიდეთ, თქვენ კი კვლავ კედლებში შეიკეტეთ,
რამეთუ ჯვალოს ხალათი მეცვა თქვენ კი ოქრომკერდით შეიმოსეთ,
რემეთუ ქვაზე ვიჯექ, თქვენ კი ოქროს ტახტი დაიმშვენეთ,
რამეთუ თავმდაბლობისკენ მოგიწოდეთ, თქვენ კი ამაყად იწვდით ხელს საკოცნელად,
რამეთუ ფეხებს გბანდით, მსახურების მაგალითს გაძლევდით, თქვენ კი მსახურნი დაიყენეთ,
რამეთუ გლახაკთან და ცოდვილთან ვტრაპეზობდი, თქვენ კი მათზე ქედმაღლობთ და ქვებს უშენთ,
რამეთუ ცის კარიბჭე ფართოდ გავაღე ადამის ყოველთა შვილთათვის, თქენ კი მხოლოდ სათქვენოდ დაიგულეთ, ყალბი კლიტე დაადეთ და ბაჟსაც კრებთ ჩემი სახელით,
რამეთუ კერპის თაყვანება დავგმე, თქვენ კი თავად მაქციეთ კერპად,
რამეთუ წერილზედაც აგამაღლეთ, თქვენ კი მწირ ნივთებს დაჰკანკალებთ,
რამეთუ სულზე კლიტის ასახსნელად, სიწმინდესთან საზიარებლად, მოყვასთან აღსარება გასწავლეთ, თქვენ კი სიწმინდის მიღება მოგვურ რიტუალად აქციეთ და მასზე უფლებებს დაეპატრონეთ,
რამეთუ, სულის საწრთვნელად, მუდამ მარხვა გასწავლეთ, თქვენ კი ფარატინა თარიღებსა და ნარჩევ საკვებს დასდევთ და სულის წრთვნა კი არაფრად გიღირთ,
რამეთუ სულისა და ხორცის ჭეშმარიტი საზრდო დაგიტოვეთ, თქვენ კი გრძნეულთ მაგვარი ბუტბუტი, ზეთის ხარშვა და კვამლის ფრქვევა არჩიეთ,
რამეთუ სილაღესა და უშიშობას ვქადაგებდი, თქვენ კი შიში დანერგეთ,
რამეთუ თავის უფლებას გასწავლიდით, თქვენ კი თავის შეცნობასაც უფრთხით, თქვენსასაც და სხვისასაც,
რამეთუ ღმრთის ყოვლისშემძლეობას ვქადაგებდი, თქვენ კი ეშმაკის ძრწოლას ნერგავთ,
რამეთუ ადამიანის სიყვარული მთავარ სავარჯიშოდ დაგიტოვეთ, თქვენ კი განკითხვა და ადამიანის ზიზღი ამრავლეთ,
რამეთუ ღმერთს გინდათ აამოთ, ადამიანს კი არაფრად აგდებთ,
რამეთუ შიში და ანგარება გამოძრავებთ და არა თანაგრძნობა და სიყვარული,
რამეთუ ვერ შეგიგნიათ, რომ ჩემთან ყოფნა არც ხარკით მოიპოვება და არც ერთგულების ფიცით, არამედ სულიერი ღვაწლით,
რამეთუ სინათლეს, რომელიც დაგანახეთ, თვალი ვერ გაუსწორეთ და წყვდიადისკენ იბრუნეთ პირი,
რამეთუ ახლაც მზადა ხართ ისეთივე სისასტიკით დამსაჯოთ, როგორც უწინ, რადგან ვერც ვერასდროს მცნობდით და არც ის უწყით რომ თქვენთან ერთი ვარ.
ვაგლახ, ვერასდროს მიხილავთ, მხდალნო და სულით ზარმაცნო!

“ესენი არ უქნია ღმერთს, მაგრამ ისინი არ უნდა დაბრუდნენ”, “ერთის დედაც და მეორესიც”, “ესენი რომ წავიდნენ, ვინ უნდა მოვიდეს?”… ჟღერადია არა? მემგონი ყველაზე ტრენდული ფრაზებია ამ ქალაქში, პოპულარული, კომფორტული, ერთგვარი “უსაფრთხო” პოზიცია. “ეეხ, არაფერი გვეშველება” გეტყვის ერთი, “აბა, აბა” დაგიდასტურებს მეორე და კმაყოფილი უიმედობით გავაგრძელებთ ყველანი ერთად წუმპეში ქექვას.
ჩემო სისხლმდუღარენო, რად ვერ გაიგეთ, ისინი დაბრუნდებიან, ესენი დარჩებიან, თუ სხვები მოვლენ, ეგ კი არ არის მთავარი, არამედ ის რომ აღარასოდეს მოგვევლინოს ამ ქვეყანაში რომელიმე ერთი ძალის ეგზომ დაუბალანსებელი ხელისუფლება. აი ეგ თქვენი, ერთის შეცდომაზე თვალების დახუჭვა მეორეს შიშით, თუ ჯიბრით, სწორედ ამ მახინჯი ტრადიციის განუყოფელი ნაწილია.
როდესაც 2012-ში ხელისუფლება არჩევნებით შეიცვალა და ორპოლუსიანი პარლამენტი მივიღეთ, გულწრფელი იმედი მქონდა რომ, საბოლოო ჯამში, საქმე მაინც უკეთესობისკენ წავიდოდა, არა იმიტომ რომ ეს “ახლები” მომწონდნენ (ღმერთმა დამიფარა), არამედ იმიტომ რომ “ძველების” გაპარპაშების აღკვეთა მიმაჩნდა სწორად. მაგრამ, რაღათქმაუნდა, ჭეშმარიტ მამულიშვილურად, შემდეგ უკვე ახლებმა დაიწყეს ძველების სრული ჩეხვა-წმენდა და ხალხმაც, ასევე ღრმა პატრიოტული შეგნებით, ტაშით და ზარზეიმით აუბა ამას მხარი.
აღარ უნდა ისწავლოთ ჭკვა ხალხო? მუდამ ასეთ ქაქში გინდათ რომ ვისხდეთ?
ნუთუ არ არის დრო აღარ არსებობდეს ეს მონური მცნებები “დაბრუნდებიან”, “მოვლენ” ან “წავლენ” (იმთავითვე რომ ღაღადებენ ჩვენს უსუსურობას)? არ გინდათ რაიმე უფრო ჯანსაღი, მშვიდი და თამამი ვთქვათ? მაგალითად, “მიიღებენ ხმებს”, ან “დაკარგავენ ხმებს”.
“ქაჩალმა არ მოიფხანა, მოიფხანა და მოიგლიჯაო” ხომ ზუსტად ჩვენზეა ნათქვამი. დააკვირდით მთელი ამ ვაითავისუფლების წლების დინამიკას, განადიდე/ მიწასთან გაასწორე, გაახარე/ამოძირკვე (თან მთელი ნაშრომ ნაწვალებიც გადააყოლე). ასე სულ უკიდურესობიდან უკიდურესობაში როგორ უნდა ვეხეთქებოდეთ? ცოტა ზომიერება და შეზავება რომ ვისწავლოთ, არა?
განა ახალს რას ვიტყვი? “აბსოლუტური ხელისუფლება რყვნის აბსოლუტურად!”. დაანებეთ თავი მხოლოდ თეთრის და შავის ხედვას, ნუ გეშინიათ, ცოტა ფერებიც რომ გამოურიოთ თვალს არ მოგჭრით (აბა, არიქა, ცისარტყელის ქადაგება დამაბრალეთ ეხლა).
“არც ერთი მინდა და არც მეორე, ახალი უნდა მოვიდეს ვინმე”. და ის ახალი საიდან მოვა? ისევ ჩვენი მრავალ სარზე გადამხტარი წიაღიდან არ უნდა ამოვიდეს? თუ არ გაკრიჭეთ და გასხალით, მოუთოხნეთ და მოუბარეთ, ისიც ასევე არ გაჯაგნარდება? მარტო ახალახალი ნერგების დარგვა-ამოძირკვით გინდათ ააყვავოთ ბაღი?
ნებისმიერი, ძველი თუ ახალი, თქვენი რადიკალურობით აღზევებული ძალა ზუსტად იგივენაირად დამახინჯდება (ან თუ იმთავითვე მახინჯი იყო, არასდროს გალამაზდება) თუ გარშემო ყველა საპირწონეს შემოაცლით.
არცერთ, საქმისკენ მოწოდებულ, თავდაჯერებულ, პატიოსან პოლიტიკურ ძალას არ უნდა ჰქონდეს იმის შიში რომ არსებობს ძლიერი ოპოზიცია. ოპოზიციის, ალტერნატიული ძალის ისტერიული ფობია მხოლოდ შავბნელებს და ჩასვრილებს ახასიათებს, კერპების და შეუცვლელების მხოლოდ იდიოტებს სჯერათ და ცვლილებების კი მხოლოდ ლაჩრებს და სკამისკაცებს ეშინიათ. ამას წყალი არ გაუვა.
ჰოდა, მოდით რა, სადაც ასეთ ნიშნებს დაინახავთ, უბრალოდ მიატრიალეთ და ძააალიან შორს გაუშვით!
მოკლედ, რომ აღარ გავაგრძელო, მარტო პურის ჭამაც გავნებთ და მარტო ყველისაც, ერთად უფრო იოლი მოსანელებელია ერთიცა და მეორეც, თან გემოსაც ჩაატანთ. პროპორციები და დანარჩენი ინგრედიენტები კი უკვე თქვენთვის მომინდია, მაგრამ ყურადღებით ვიყოთ, ემანდ მხოლოდ მძღნერის ჭამაზე არ გადაგვიყვანონ ყველანი ერთად.

ყველანი, ვინც ამ სივრცეში ზიზღს, გინებას და ღვარძლს თესავთ, ყველანი უკლებლივ, ხართ თანაშემოქმედნი იმ უბედურების, რაც 20 ივნისს დატრიალდა და მთელი იმ უბედურებების კასკადის, რაც უკვე ათწლეულებია ამ ქვეყანაში გრძელდება. ზოგნი უგნურებით აკეთებთ ამას, ზოგნი კი ანგარებით. განსაკუთრებით მათ ეხება ვინც ან ამ ხელისუფლების ნასუფრალით იკვებებით, ანდა ამ, ან წინა ხელისუფლების ნასუფრალთან არ მიგიშვეს (მიუხედეავ დიდი მცდელობისა) და ამით ხართ განაწყენებულნი.
ასე იქნება სანამ არ მოიშლით ადამიანების ნაცებად და ქოცებად, ჩემიანებად და სხვისიანებად დაყოფას, სანამ არ მოიშლით სიბრაზით გონებაგადაკეტილ, ერთპულუსიან აზროვნებას, სანამ არ გააცნობიერებთ რომ ვერ გექნებათ ღირსება თუ ზოგადად, ადამიანის ღირსებას არ სცემთ პატივს.
ყველაფერი კი საძრიკვლიდან იწყება, ძირითადი ღირებეულებებიდან, იმ ქვაკუთხედიდან, რომელზეც თქვენი პიროვნება უნდა ააშენოთ. რა არის თქვენი ქვაკუთხედი?
“სხვის” სიავეს ასე იოლად როგორ აღიარებთ თუ ამ სიავეს საკუთარსავე თავში არ ხედავთ. “სხვის” ძალადობას როგორ გმობთ როცა, თავადვე ასეთი აღვირახსნილი გინებით იკლებთ ერთმანეთს. დაგავიწყდათ ერთი თიხიდან რომ ხართ გამოძერწილნი?
მაშ რა არის თქვენი ქვაკუთხედი? “ქრისტიანობა”? “ქართველობა”? “ღირსება”?
საღმრთო დროშებს აფრიალებთ, ღვთის სიყვარულს იჩემებთ. იცით კი რომ ღმერთის სიყვარული ადამიანის სიყვარულით იწყება. სად წავიდა ის მთავარი, მაკურნებელი სავარჯიშო “გიყვარდეს მოყვასი შენი, ვითარცა თავი შენი”, სად მიაკარგეთ “გიყვარდეს მტერი შენი”?
იესოს მაცოცხლებელი სწავლება თქვენ ისევ უბადრუკ, წარმართულ საკურთხევლად აქციეთ. ჯვარცმის სიმბლო თქვენთვის, ჩვეულებრივი (სრულიად იდენტური), წარმათული კერპია. კერპი, რომელიც მოგიწოდებს, “მიერთგულე, მეთაყვანე, ხარკი შემომწირე და ამის სანაცვლოდ, მე შენ გიმფარველებ, “სხვისგან” გამოგარჩევ, მათ დავსჯი და შენ კი გახეირებ. ნეტარ იქნები, ცხონდები, არა იმიტომ, რომ შენივე მეცადინეობით, საკუთარ სულს შიშისა და სიავისგან გაანთვისუფლებ, არამედ იმიტომ რომ ჩემი მაგიური ქოლგის ქვეშ მოგაქცევ.”
ჰოდა თქვენც, ამ იოლი “მფარველობის” მოსაპოვებლად, ყალბნეტარება მოფენილი სახეებით უჩოქებთ მამაოებს, მერე ამით “პრივილეგირებულნი” გარეთ გამოდიხართ და ამპარტავნული უპირატესობის შეგრძნებით განიკითხავთ “ცოდვილებს”.
“გიყვარდეს მოყვასი”, “ნუ განიკითხავ” არის ყველაზე მთავარი საკურნებელი რაც იესომ მადლის მისაღებად და ნეტარების მოსაპოვებლად დაგიტოვათ. თქვენ კი მადლის მიღება, ზეთის ცხება, კედლების მორწყვა და საზიარებელი ღვინის წრუპვა გგონიათ. იმიტომ რომ მავანმა “შუამავალმა” მხოლოდ ეგ გასწავლათ, თქვენ კი თავიც კი არ შეიწუხეთ რომ საწყისისკინ გაგეხედათ.
ღირსება, რომელიც ასე ხშირად გაკერიათ პირზე, ერთია ყველასთვის, და ეს ღირსება სხვა არაფერია თუ არა ადამიანის პატივისცემა. ეს არის ერთადერთი მყარი ქვაკუთხედი და მხოლოდ ამ საძირკველზე შეიძლება აღმოცენდეს ჯერ თავისუფალი მოქალაქე და შემდეგ მყარი სახელმწიფო.

ზოოპარკში ნამყოფი ხართ? ეს ის ადგილია, სადაც საპარლამანტო ოპოზიციის კანდიდატის საპრეზიდენტო არჩევნებში გამარჯვების შემთხვევაში, მთავრობა სამოქალაქო ომს აანონსებს.
ცნობისათვის, ზოგადად, საპარლამენტო ოპოზიცია ეწოდება ხალხის მიერ არჩეულ, ხელისუფლების სრულიად ლეგიტიმური ნაწილს. გამარჯვებული ოპოზიციური კანდიდატი კი (როცა ასე ხდება), ყოველ ეჭვ გარეშე (ვინაიდან არჩევნებს ოპოზიცია ვერ აყალბებს), არის პიროვნება, რომელსაც ქვეყნის ამომრჩეველთა უდიდესი ნაწილი უჭერს მხარს.
მაშ ვინ აანონსებს სამოქალაქო პროტესტს? რა მანდატით? როცა მმართველი გუნდი ლეგიტიმურ არჩევნებს წააგებს, ასევე ლეგიტიმურ საპარლამენტო ოპოზიციასთან, მან ომი უნდა დაიწყოს? ხალხი თუ სხვას აირჩევს, ხელისუფლებაში მყოფებმა ძალადობისკენ უნდა მოუწოდონ, თვადაც იარაღი აისხან, ჯარისკაცებად ჩაესწერონ და ომში ჩაებან? ამაზე დიდი მარაზმი თუ გსმენიათ სადმე.
ამ განცხადებებს რომ პოლიტიკურად გაუნათლებელი “ობივატელი” აკეთებდეს კიდევ გასაგებია, მაგრამ, როდესაც ამას აკეთებენ მმართველი გუნდის პოლიტიკოსთა ინტელექტუალური ფლაგმანები, ეს უკვე ნამდვილი ზოოპარკია.
ზიზღი ზოგადად ცუდი მეგზურია ცხოვრებაში, მითუმეტეს როდესაც ამ ზიზღის გამო საზოგადოებას, განურჩევლად, ჩემიანებად და სხვისიანებად ჰყოფ და ნებისმიერ საღ არგუმენტს ისხლიტავ “მოწინააღმდეგე ბანაკიდან”. ქართული ოცნების ფუნდამენტური შეცდომა იმაში მდგომარეობს რომ კონკრეტულ დანაშაულებებს განაზოგადებენ, კანონიერად არჩეულ, საპარლამენტო ოპოზიციას კრიმინალებს უწოდებენ, ქედმაღლური ცინიზმით დაჰყურებენ და ზიზღის ენის ფართომასშტაბიან კულტივაციას აკეთებენ, მისი თანმდევი წახალისებული ძალადობებით.
თუ ვინმემ დანაშაული ჩაიდინა ის უნდა გასამართლდეს, კანონიერი სასჯელი მიესაჯოს და ეს სასჯელი მოიხადოს!!! ხოლო თუ კანონით და სამართალწარმოებით ეს ხალხი უდანაშაულოა, თუ მათ საპარლამენტო მანდატი აქვთ, და მითუმეტეს თუ მათ დღეს ამომრჩევლის უდიდესი ნაწილი უჭერს მხარს (თქვენივე უცხვირპირობის გამო), მაშინ მათ სრულ უფლება აქვთ აზრი გამოთქვან და/ან თავიანთი პოლიტიკური მოვალეობა შეასრულონ (რაც, თქვენ წარმოიდგინეთ, ამჯერად სწორედ ოპონირებაში მდგომარეობს), აქ ზედმეტი სენტიმენტები უადგილოა. დამნაშავეა და ვერ დაუსაბუთე? სამართალი ვერ აღასრულე? მაშ რისთვისღა ებღუჭები ძალაუფლებას? გადადექი და ასპარეზი მას დაუთმე ვინც მოვალეობას უკეთ შეასრულებს, კანონის გზით და არა ბოღმა სიძულვილის თესვით.
დემოკრატია გინდათ? ეს არის დემოკრატია და ეს არის დახვეწილი ღირებულებები. და თუ თქვენ ისევ და ისევ “თვალი თვალის წილ…”, ჩაქოლვა, საუკუნო ზიზღი, განკითხვა და სიძულვილი არჩიეთ (იმ უცვლელი არგუმენტით რომ ვინმეს ცხრა წელი სძულდა და იძალადა), კარგად დაფიქრდით თავად რა ძალადობას და განუკითხაობას უყრით საფუძველს.
არსებული მთავრობის შეცდომებთან და ნაკლოვანებებთან ნაციონალური მოძრაობის წარსულს აღარფერი ესაქმება და ეს უსასრულო სპეკულაცია როდესმე უნდა დასრულდეს. ერთი მხარის ნაკლოვანება მეორისას რომ არ ამართლებს ეს ხომ ბავშვური ჭეშმარიტებაა. ქართული ოცნება სწორედ იმიტომ ვერ ახორციელებს სამართალს, რომ ბოღმით, შურისძიებით, შიშით და მიკერძოებით მოქმედებს და არა სიმართლით. სამართალი არ მიიღწევა ორმაგი სტანდარტებით, არ მიიღწევა საზოგადოების “ჩემიანებად” და “სხვისიანებად” დაყოფით. ნემისმიერი ოპონენტის, ჟურნალისტი იქნება, სამოქალაქო სექტორი თუ უსამართლლობით დაჩაგრული მშობელი, მტრად გამოცხადებით, მათი დაცინვითა და ზიზღით.
რაოდენ ვიწრო აზროვნების უნდა იყო ადამიანი რომ ნაციონალურ მოძრაობას განიკითხავდე პატიმართა უფლებების დარღვევის გამო და ამავ დროს, აცხადებდე რომ ისინი თავად არანაირ ადამიანურ უფლებებს არ იმსახურებენ (რაც პრაქტიკულად ყოველდღე გვესმის ხელისუფლების წარმომადგენლებისგან). თუ ჩვენ მსჯავრდებულების უფლებებს ვიცავთ (მათ შორის მკვლელების, ხახლის გამტაცებლების და პედოფილების), თუ მიგვაჩნია, რომ დანაშაულის სიმძიმის მიუხედავად, მათ უფლება აქვთ სამართლიან სასამართლოზე, კანონიერ სასჯელზე, სასჯელის მოხდაზე (მათ შორის, ყბადაღბულ ამინისტიაზეც) და სრულუფლებიან მოქალაქეობაზე, რა ლოგიკით მივაკუთვნებთ ნაციონალური მოძრაობის წარმომადგენლებს არაადამიანთა სიას? რა უფლებით ვაცხადებთ რომ ისინი, კანონიერი ზომების გარდა, კიდევ რაიმე განსაკუთრებული ზიზღის და შევიწროვების საგანი უნდა იყვნენ და რომ მათ ხმის ამოღების უფლებაც კი არ გააჩნიათ? თქვენ მიგაჩნიათ რომ, ზოგადად, დამნაშევენი და მსჯავრდებულნი ზიზღის და/ან შევიწროვების ღირსნი არიან? და თუ არა, მაშ რატომ მიიჩნევთ რომ მხოლოდ ნაციონალური მოძრაობის წევრნი უნდა იყვნენ ასე უვადოდ და უსასრულოდ, ამ უკანასკნელის სამიზნე, კანონის ჩარჩოების მიუხედავად და მიღმა?
ეს დაუსრულებელი ზიზღი თანამიმდვრულად კულტივირდება და წახალისდება სწორედ ქართული ოცნების მიერ, სწორედ საკუთარი ნაკლოვანებების დამალვის და ტახტის გამყარების მიზნით. აგერ უკვე ექვსი წელზე მეტია ამას ეწირება მათი ძალის ხმევის ლომის წილი, რაც მათი წარუმატებლობის უმთავრესი მიზეზია. არ მგონია ამას გამადიდებელი შუშა სჭირდებოდეს.
არ დაიღალეთ ამ ზოოპარკის ყურებით? ხომ არ შეიძლება მიდმივად ამ გაუთვებელ წრეზე სიარული? მოდით რა, დაანებეთ თავი ამ ზიზღს და პათეტიკურ ენის ტლიკინს და ამ ჩვენ ანგელოზივით ქვეყანას მივხედოთ!

სოფელ გულმჯიღაში, სკოლის მოწაფეები, ერთი ორის გარდა, თლა ოროსნები იყვნენ, სკოლის საგნები კი არა, ანბანიც კი არ იცოდნენ, მაგრამ სკოლა რომ ქონდათ ეგ კი უხაროდათ სოფელში ძალიან. სკოლის დირექტორის სადღეგრძელოს სულ ფეხზე დგომითა სვამდნენ, შეხე, რამხელა სკოლა ააშენაო, მოწაფეები ამრავლაო. თან მოწაფეებს აფრთხილებდნენ, ღმერთი არ გაგიწყრეთ, სხვა სკოლაში არ წახვიდეთ, ან კლასგარეშე არ გაბედოთ წიგნის კითხვა, თორემ გზას ასცდებითაო.

სკოლის დირექტორი ამაზე ამბობდა, მერე რა რომ ანბანი არ იციან, ანბანი განა ვის რაში სჭირდება, ჩვენს სკოლა ერთადერთია, რომელსაც განსაკუთრებული გარიგება აქვს უმაღლეს სასწავლებელთან და იქ მოხვედრა, ჩვენი სკოლის დიპლომით, გარანტირებულიაო. სხვებს იქ აბა ვინ მიასუნინებსო. თვით განათლების მინისტრი, პირადად იყო ჩამოსული სკოლის გახსნაზე, თვით პრემიერმინისტრის დავალებით, ი ახალი სახელმძღვანელო კი ჩამოგვიტანა, მაგრამ ასე გვითხრა, თუ წაიკითხავენ და გაერთობიან, ხომ კარგი, თუ არა და, მთავარია სკოლაში იარონ და მერე ჩემი სახელი ახსენონ, დანარჩენი კი მე ვიციო. ასე თქვაო კაცო მაშ, თქვენ არხეინად იყავით, ცოდნა სულ ყურებიდან რომ გოდმოსდიოდეს, ჩემი ხსენების გარეშე, იქ სხვა მაინც ვარავინ მოხვდებაო.

კი მაგრამ, იქნობამდე ვერც ლექსებსა ვკითხულობთ, ვერც იგავებს და ვერც გაზეთსაო კაცო, ქვეყნიერებაზე რა ხდება ვერ გაგვიგია, ერთმანეთისა არ გვესმის, დაბნეული და შეშინებული დავეხეტებით, ვერ გაგვიხარიაო.
ეეე, აბა გაზეთების კითხვა რას გარგებთო, იქ საინტერესო განა რა წერიაო, პასუხობდა დირექტორი, ჩვენზე უკეთ განა ვინ რას გეტყვითო.
მა სახელმძღვანელო როგორღა წავიკითხოთო კაცო.
თუ რამის წაკითხვა მოგინდებათ, აგერ არა ვარ? მე მომიტანეთ და იმას ამოგიკითხავთ, რაც საჭიროაო.

ჰოდა დადიოდნენ ასე თავჩაქინდრულები სოფლის სკოლაში მოწაფეები, არც ავანი იცოდნენ და არც ჩავანი, სიბნელისაც ეშინოდათ და სინათლისაც, ქარი რომ დაუბერავდა იმისაც კი ეშინოდათ. მერე, ამ შიშით დაფეთებულნი, დაერეოდნენ ერთმანეთსა და იყო ერთი ვაი უშველებელი. ბოლოს კი მიდიოდნენ ქალაქსა, აი, გაღმა რომ ქალაქია იქა, უმაღლეს სასწავლებელში ჩასაბარებლად. ვინ აბარებდა და ვინ არა, აბა ვინ იცის, უკან აღარავინ დაბრუნებულა, მაგრამ ალბათ აბარებდნენ კაცო, მაშ როგორ იქნებოდა, გულმჯიღას სკოლას აკი ექსკლუზიური კანტრაქტი ჰქონდა უმაღლეს სასწავლებელთან.

განათლების მინისტრიო კაცოო… პირადათაო… ეგეთი სკოლა ხო მაინც ყველასა სჯობია.

ვინმე იმაზე თუ დაფიქრებულა, რომ ეს ჩვენი პრეზიდენტები ერის იმიჯები ხდებიან, ისინი ჩვენი ცოდვების სიმძიმით, დორიან გრეის პორტრეტივით, ნელ-ნელა მახინჯდებიან. მერე, როდესაც ამ ჩვენივე სიმახინჯით აღშფოთებულნი, ჯავრს მათზე ვიყრით და გულში დანას ჩავცემთ, დაკოდილი და ცოდვებით დამახინჯებული ჩვენივე ქვეყანა შეგვრჩება ხოლმე ხელში, “განწმენდილ” პრეზიდენტებს კი პანთეონებში მივასვენებთ.
ხსნას რომ მხოლოდ (მორიგი) პრეზიდენტის (ავის თუ კარგის) ფეხქვეშ გათელვაში ვეძებთ, იმაზე თუ ვფიქრობთ, რომ პრობლემა უფრო ღრმად, ერის დაცემულ მენტალიტეტშია ჩამარხული. თუ გვახსენდება “შეძახილით ხე გახმაო”. თუ ვაცნობიერებთ რომ ამ ძვალსა და რბილში გამჯდარი, მუდმივი ბილწსიტყვაობით, ავის რწმენით და ავის ქადაგებით, განმკითხველობით და ავის სურვილით ნებისმიერ ახლად ამოყრილ ნერგს გავახმობთ.
წამდაუწუმ რომ საპატრიარქოში დავრბივართ, ის თუ გვახსოვს რომ იესო, ისრაელს მაშინ მოევლინა როდესაც ქვეყანა რომის ყმობაში იმყოფებოდა. ჰეროდე ტირანობდა, რომის ხარკი კი ქვეყანას სულს ხდიდა. იესო, იუდეველთა მეფედ და მხსნელად მოიაზრებოდა. ერთი სიტყვა თუ გახსოვთ სახარებიდან სადაც იესო ან ხელისუფლების დამხობისკენ მოუწოდებს ან ვინმე კონკრეტული პირის განკითხვა-გასამართლებისკენ. როდესაც მას ამის გამო გამომწვევი შეკითხვა დაუსვეს, კეისრის ხარკზე რას ფიქრობო, იმ ბრწყინვალე სიტყვებით უპასუხა, რომლებმაც საუკუნეების სიბნელე გამოანათეს – “მიეცით კეისარს კეისრისაო”. ბედნიერების, წესრიგის, სიყვარულის, ნეტარების საძებნელად იესომ ისინი (და ჩვენც) სულ სხვა მიმართულებით გააგზავნა, საკუთარ თვალში დირეს ძებნა დაავალა და არა სხვის თვალში ბეწვისა. საკუთარი სახლის (სულის) დაწმენდა-დაპატრონებისკენ მოუწოდა და არა გარეგარე კუდიანების ძებნისკენ.
ჰოდა, ძალიან მაინტერესებს ამ ჩვენს საქართველოში, დღეს, ვინ იქნებოდა გმირი, იესო თუ ბარაბა.
თუმცა, უკვე წარმომიდგენია ამ ჩემს ნაწერზე დიდი ნაწილის რეაქცია – “რა დროს სახარებაა კაცო, ქვეყანა თავზე გვექცევაო”. სწორედ ასე მიპასუხა უწინ ჩემმა ერთმა ნათესავმა, რომელმაც ღვიძლი ბიძის გასასამართლებლად დამიბარა და მე კი გავბედე და იესო შევახსენე.
ჰო, რა დროს იესოს რჩევებია. იესო მხოლოდ ქორწილებსა და პანაშვიდებში. იესო მხოლოდ იმისთვის რომ ყალბნეტარება მოფენილი სახეებით პირჯვარი გადავიწეროთ და ღვთისგან დაცულობის ილუზიაში ვიცხოვროთ.
მაინტერესებს, იმათ, ვინც ჭირსა თუ ლხინში ეკლესიასთან არიან ატუზული, გულში მჯიღის ცემით სვამენ (იდაყვაწეულნი) წმინდა სალოცავების სადღეგრძელოს და ეხლა კი ხელში ქვა მომარჯვებული დარბიან, თუ ახსოვთ – “პირველი ქვა მან ისროლოს, ვინც უცოდველიაო”.
ვინც მოუწოდებს პარლამენტიდან ყურით გამოთრევისკენ და ქუჩაში გასამართლებისკენ თუ ახსოვს – “ნუ განიკითხავო”, “მიუტევე, დაუტევე და იყოს ის შენთვის ვითარცა მებაჟეო”.
ნუ განიკითხავო? ამაზეც წარმომიდგენია ბევრი თქვენგანის რეაქცია. ეს რომ ერთ ჩემს მეგობარს ვუხსენე შემომიტია, აბა რა ვქნა გულხელდაკრეფილი ვიჯდეო? ამხილე მეთქი, რომ ვუთხარი შუშის თვალებით შემომხედა, აბა მე რას ვაკეთებო. სულ მცირე ერთსაათიანი მსჯელობა მაინც დამჭირდა მასთან, რომ განკითხვასა და მხილებას შორის სხვაობა დაენახა. და ის ჩემი მეგობარი გამონაკლისი არ არის. იესო გვეუბნება ნუ განიკითხავო, იგივე იესო გვიბრძანებს ამხილეო. და თუ დაგვავიწყდა (ან არასოდეს გვცოდნია) რა რას ნიშნავს, გავიხსენოთ რომ განკითხვა სიბრაზეა, მხილება სინანული, გაკითხვა აგრესიაა, მხილება სიყვარული, განკითხვა ლანძღვაა, მხილება რჩევა, განკითხვა დასჯაა, მხილება დახმარება და გამოსავლისკენ მითითება, განკითხვა შხამის ამონთხევა და სხვისი ენერგიის მიტაცებაა, მხილება ღვაწლი, შემოქმედება და სიკეთის თესვა.
არა ცილი დასწამოო? ეს ხომ მხოლოდ ზღაპრად წერია ბიბლიაში.
რამდენიც გინდა იმდენი პირადი მეგობარი და ახლობელი ვამხილე იმაში, რომ დაუდასტურებელ ავ ჩაძახილს (ერთი თუ მეორე მიმართულებით) გადაუმოწმებლად, ეჭვმიუტანლად ამოსძახებდა და სიმართლედ ასაღებდა (ოქრუაშვილის “გაპარსული ფეხებიდან” დაწყებული, ბურჯანაძის “რუსეთის აგენტობით” გაგრძელებული, თუ მუხროვანის ამბოხის “ჩაწყობით” დამთავრებული). ცილის წამების მცნება რომ შევახსენე და სიფხიზლისკენ მოვუწოდე ხმალი იშიშვლეს, მე რა შუაში ვარ “ცნობილი ფაქტიაო”. მაინც რა მოხერხებული, ყოვლისმომცველი წყაროა ეს “ცნობილი ფაქტი”, სადაც გინდა იქ დაიმოწმებ.
და თუ მაინც ძნელია იმის დანახვა რომ მთვარი პრობლემა ჩვენივე სულის სიღრმეშია, მე გეკითხები მკითხველო, ეკლესიასთან ანგარიშმიუცემლად ატუზულო მკითხველო, ხელში ქვამომარჯვებულო მკითხველო: ის ვინც ავს უფრო იწამებს ვიდრე კარგს, ავს უფრო ხედავს ვიდრე კარგს, ავს უფრო ახსენებს ვიდრე კარგს, ავს უფრო ქადაგებს ვიდრე კარგს, ზიზღს თესავს და არა შერიგებას, განიკითხავს და არა ამხელს, ჩაქოლვისკენ მოუწოდენს და არა ლმობიერებისკენ, ამბოხისკენ და არა თვინიერებისკენ, ვის ძალას აღიარებს ეს ადამიანი (ერი), ვისი სჯერა და ვის ემსახურება, ღმერთს თუ ეშმაკს?
და ბოლოს, საინტერესო ისაა რა შეკითხვის წინაშე ვდგავართ ჩვენ დღეს, ვინ როგორ ხედავს რეალობას, თუ ვინ როგორ ქმნის რეალობას.
ვინაიდან:
“ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ: თუ რწმენა გექნებათ და არ დაეჭვდებით, მარტო იმას კი არ გააკეთებთ რაც ამ ლეღვს შეემთხვა, არამედ ამ მთასაც რომ უთხრათ, აიწიე და ზღვაში ჩავარდიო, – ასე იქნება” მათე.21.21 …
… ჰიტლერმა შექმნა გერმანია, თუ გერმანიამ ჰიტლერი? შევეკითხე ერთ მთავრობაზე გაკაპასებულ ორატორს (სხვათა შორის ზვიად გამსახურდიას დროსაც ტელევიზიასთან იდგა). კვადრატული თვალებით შემომხედა, ვერ გაიგო რას ვეკითხებოდი. აღარ ჩავძიებივარ…