ვეცდები გავხდე კაცი საჩინო,
შემოვიკრიბო ეგებ ძალები,
შთაბეჭდილება რომ მოვახდინო,
ფრანციცულ სიტყვებს მივეძალები.
მოვიკალათებ “მტკვრისა ნაპირას”,
სასმისს მოვირგებ მგოსნის ნაპირალს,
“კუპლეტებს” შევთხზავ მწირად ნაფიქრალს,
ბრიყვის სარჩოს და ბრძენის სატირალს.
ვიუკადრისებ სკამს განაპირას,
ვერას გავუგებ სარგო სატირას,
ქათამს ვუმღერებ როგორც დედოფალს,
ბატს განვადიდებ როგორც ადმირალს.
მაგრამ რა, იცი? გაგიკვირდება.
უმრავლესობას მოვეწონები,
უმრავლესობას აზრი არა აქვს.
და არც არაფერს წვდება გონებით.
უმარტივესი მართავს ფორმულა
“პუბლიკას”, როგორც ვირების თავლას,
ჯიუტად ითხოვს? ალბათ ეკუთვნის,
ჩამოეცალეთ, ნუ უშლით გავლას.