სადღაც გარდასულში, ბურუსში ჩაკარგულში,
ბავშობა დავამთავრე, ლაღი და უშიშო.
იქ დარჩა სიხარული, უმანკო აღტაცება,
ცხოვრებით გატაცება, უმტრო და უქიშპო.
მასწავლეს სისასტიკე, მიჩვენეს სიძულვილი,
მითხრეს რომ სხვაში ცუდი მეწამა საფრთხილო,
შემაკრთეს, დამაფრთხეს, ფრთები შემაკვეცეს,
ჩემს და შენს მიმაჩვიეს, მუდმივად საცილოს.
მას მერე ბრძოლის ველად ვაქციე ცხოვრება,
მას მერე ჩასაფრებას მოველი კუთხეში,
მას მერე დედის კალთა მუდმივად მენატრება,
მას მერე შევიქმენი ხისტი და უხეში…
—
დაკარგულ სამოთხეს მას მერე დავეძებ,
ვიწრო გზა იკლაკნება მთაგრეხილტეხილზე,
მითხრეს რომ ყველა მხრიდან ეშმაკი გვეტანება,
რემეთუ ნეტარება გავცვალეთ ხეხილზე…
—
ვახსენე დედის კალთა? კი დღესაც მენატრება,
ის სადაც სიყვარული სუფევს უანგარო,
ის რაიც მშობლიური არის სავანე და
ის რითაც იძერწება უთუოდ სამყარო.
ჰო და, რა? იცი? ეშმაკსაც წაუღია,
თუ კი რამ აუგია, მტრობაც და სიფრთხილეც,
ისევ იმ ბავშვობაში სიცოცხლე იმალება,
ისევ ის დაგვიბრუნებს დაკარგულ სიმდიდრეს.
დაყარეთ ფარხმალი, დათმეთ ფარ-აბჯარი,
დაკარგეთ ეგ სული, ზედ რომ დაჰკანკალებთ,
ეგენი გბოჭავენ, ეგენი გაფერხებენ,
ეგენი გიჩრდილავენ მას რაიც გახარებთ.
ნეტართა საიდუმლო უზომოდ მარტივია,
მიენდე არსების ზეიმს უანგაროდ,
ნუ განსჯი, ნუ იდარდებ, ეშმაკსაც წაუღია,
ის რაიც აუგია, დაე მან დათვალოს.