არ ვთესთ, არც ვიმკით, არც კალოს ვლეწავთ,
და აღარც ვჭედავთ ლითონს,
მხოლოდ ტაშსა და ფანდურს ვამრავლებთ,
და უხვად სიტყვას ლიტონს.
ჩვენი არ ვიცით, სხვისიც არ გვესმის,
წყევლაც ასეთი უნდა,
ავაგორეთ და გამოგვედევნა
ზვავივით ზიზღის გუნდა.
წინაპრებს ვეტრფით, არ კი რასა ვიქმნთ,
დავალთ გაქუცულ დავთრით,
მხოლოდ მშობელით რომ იამაყებს,
ისეთი შვილის რა ვთქვი.
ჯვრებით ვამაყობთ, წილხვედრს ვიჩემებთ,
კუდი ვუმიზნეთ ყავარს,
ზიზილ-პიპილოს ვეტანებით და
ვერა გავუგეთ მთავარს.
ღმერთი არ გვიყვარს, რომ გვყვარებოდა
არ გავლანძღავდით მოყვასს,
ჩვენი სიცუდის გასამართლებლად,
სხვისი სიცუდე მოგვყავს.
გვიყვარს ჯდომა და მოთქმა-გოდება:
“ნეტავ რადა ვართ ასე?
სხვისი, ვინმესი, ალბათ ბრალია,
იმ ჩვენი ცოდვის სავსეს.”
მზეჭაბუკს ველით, ქვეყნის ამაგად,
რომ მოგვევლინოს მხსნელი,
ვიჯდეთ მერე და სეირს ვუცქიროთ,
არ გავანძრიოთ ხელი.
ერთის ჯინაზე მეორეს ვუკმევთ,
უმალვე გავხდით მახინჯს,
ბელადი გვინდა, რომ არ ვხედავდეთ
არც მის შეცდომას, არც ხინჯს.
შემოვუსხდებით მერე კრუხივით,
მოგვათბობინებს ხელებს,
მოვიძულებთ და მტრებად შევრაცხავთ
“სხვისი” სიმართლის მცველებს.
ჟღალი იმედით გაბრწყინებისა,
წრეზე დავდივართ ასე,
დედა არა გვყავს, სამაგიეროდ,
სიამაყით ვართ სავსე.