ხანდახან მაინც შემიტევს ზიზღი,
უგუნურობის შემახედვარეს,
ძნელად ვიგუებ ადამის შვილში
ნებით სიბრიყვეს, ძალით სილაღეს.
დამეძარღვება კისრის კუნთები,
ეშმაკს ვახსენებ, შევიკურთხები,
მერე კი სიბრძნე გამახსენდება,
სიმწრით ნაზოგი, მცირე ხურდებით:
ზიზღს თუ დაუთმე შენი არსება,
ბოღმა გახდება შენი მეგზური,
ბრაზი დაგახრჩობს, გაგამარტოვებს,
შიში დაგრჩება მხოლოდ ერთგული.
სხვის სიძულვილში იძულებ თავსაც,
საკვები უნდა კარგსაც და ავსაც,
თუ ვახშმად გიდგას ღვარძლის წვნიანი,
იმითვე გაჟღენთ საკუთარ კანსაც.
ჰოდა, გადავღვრი ბინძურ შეჭამანდს,
ლარნაკს ავავსებ ხილით ჯანსაღით,
მოღუშულ კედლებს გამოვახედებ
მზით გაჯერებულ ფერის ფარდაგით.
სამყარო ზუსტად იმავ ფერია,
რა ფერებითაც შენ მას დაართავ,
ბინძურს იწამებ? ეშმაკი მეფობს,
სპეტაკს იწამებ? უფალი მართავს.