წავალ, გაგეცლებით, გულს მიწრეტს ყიყინი,
ვერ ვგუობ აშლილ ვნებებს, სულბრმათა ყიჟინის,
სიტყვასთან მარტოობა სიმშვიდეს მიყიდის,
იქ სადაც შემოქმედი უნაკვთოდ იღიმის.
ამ სოფლის სიიაფე მაღონებს ამაო,
ცა ფუჭად ჩამომძახის არ შეგძრას ამანო,
ვერ ვგუობ ძმათა შაირს, მტკნარსა და ცარიელს,
ვაგლახ, ვერ გაათეთრებს ყორნებს აბანო.
—
ის სახე… რომ არა მყოლოდა ქვეყნად,
იმ სახეს უეჭველად შევთხზავდი მე თვითონ,
მხოლოდ ის მევლინება მალამოს საფენად,
მხოლოდ ის არ მანებებს ცხოვრება მედიდოს.