ფუძის ერთობა

ერთმა ჭარმაგმა მგოსანმა გვითხრა,
“უპირველესად ვაღმერთბ ქართველს”.
ქართველი გვიყვარს, როგორც ოჯახი,
ამის უფლებას ჩვენ ვინ წაგვართმევს.

მაგრამ ოჯახი ვარგია მხოლოდ
თუ ის სოფელსაც მოყვრად არგია,
კომლი უსოფლოდ დიდხანს ვერ გასტანს,
თუ ამას მიხვდი, უკვე კარგია.

რა ახსნა უნდა, რომ კომლი მრავლობს,
ქალის თხოვნით და ვაჟის ქორწილით,
სოფელიც სწორედ ასე გაშენდა,
სანამ დავყოფდით ღობე-ბორკილით.

ნუ გიღალატებს გონების სივრცე,
მტრად ნუ შეიცნობ ყველა მეზობელს,
შენში და მათში ერთი სისხლია,
შენსას თუ ამბობ, მათიც გესმოდეს.

და თუ ოჯახში სიძე მოვიდა
ან პატარძალი შემოგემატა,
მერე ბავშვები წამოგეწიენ,
ოჯახს ლხინი და ძალა ემატა,

განა იტყოდი, რომ მონაგარი,
მათი ნაშობი, შენ სახლს არ არგებს?
ვის გაუგია სადმე ოჯახი
მხოლოდ თავისი შვილით გამრავლდეს.

შენი ოჯახი კარგია მაშინ,
როდესაც მასში წესრიგი მეფობს,
როდესაც ყველა ბარავს და თოხნის,
მოსავლის მცველად სუყველა ერთობს.

გვარი არ არის ჭერქვეშ მთვარი,
მთვარი არის ფუძის ერთობა,
და თუკი ფუძეს არავინ მტყუნობს,
ოჯახი იგი არ დაემხობა.