ერთ სოფელს, გველის ნაჯვარი, ვეშაპი შემოესია,
საძოვრებს დაეპატრონა, მყარად გაიდგა ფესვია,
ვაჟკაცნი ამოუწყვიტა, ვინც მიეკარა ახლოსა,
ხმლის ქნევას ვინღა დაეძებს, ვერვინ ლეწავდა კალოსა.
მოჰყვენ სიფლელნი თათბირსა, როგორ ვუშველოთ თავსაო,
ბაყბაყ დევს უხმეს ქომაგად, დაგაჯენთ სუფრის თავსაო.
დევმა სუფრა რომ იყნოსა მყისვე მოიკრბა მცველნია,
დევები, ჭინკა-ალქაჯნი, მშიერი ტურა-მგელია,
დასხდნენ ნადიმად დევები, დაინაწილეს სოფელი,
გველს დაუზავდნენ, შემუსრეს ყველა იმისი მგმობელი,
სრულად გამოხრეს სოფელში ოთხფეხი, შემდეგ ორფეხი,
კაცის ძვალს თითზედ იტეხდნენ, ტურებს უყრიდნენ მოტეხილს.
…
ცაზედ არწივი გამოკრთა, იყო თვის თავის ამარა,
საძოვრებს გადაუფრინა, ამაყად შეჰკრა კამარა,
არ შეეპუა გველეშაპს, არ გახდა გვარის მგმობელი,
დაჭრილი მოძმის საშველად ცისაც კი იყო მთმობელი.
წამოიშალენ ტურები, ატეხეს ყეფა-ღნავილი,
ვერ შეელიენ ნასუფრალს, აუტყდათ ენის ქავილი,
უყურე არწივს, მუდრეგსა როგორ იწონებს თავსაო,
დევების ნადიმს ჩაგვიშლის, მოასწავებდეს ავსაო,
ჩვენ ტკბილ ნასუფრალს დავკარგავთ, რაღას დავეძებთ სხვასაო,
არ დაგვიყრიან დევები არც ბარკალს, აღარც ფრთასაო.
…
ასეა ტურის ცხოვრება, და სხვების მისი გორიდან,
სუფრას თუ არ ეტანები მათ “იდიოტი” ჰგონიხარ.
გმირობა უცხო ხილია ტურა-მელა და მგელისთვის,
უმალვე მოგიძულებენ განსხვავებული ფერისთვის.
თვისი საზომით ზომავენ: გექნება ქვენა ზრახვები,
როგორთუ ქველი საქმისთვის, “უსაფრთხო წრიდან” გახვედი.
…
ტურას და არწივს, ორივეს, ერთი ყავს ქვეყნად გამჩენი,
ვინ რა ვიქნებით განგებამ უფლება მოგვცა არჩევნის.