ყველას გვაქვს წამი, ჩუმი და შავი,
შეუწყალებლად ნაზავი შხამით,
როცა შიგნიდან რაღაც გაგვბზარავს,
როცა წყეული შიში დაგვძმარავს,
ამ დროს არსების წინაშე ვდგავართ,
დატუქსულ ბავშვებს ჩვენ ამ დროს ვგავართ,
ავაპყრობთ თვალებს სულმიბარებით,
დაშვებული გვაქვს აბჯარ-ფარები,
სისუსტეს ჩემსას ნუ მოიკითხავ,
ღმერთს ჩავჩურჩულებთ, ნუ განმიკითხავ.
აი, ასეთ დროს, გაგვახსენდება,
სადაც ინგრევა, იქავ შენდება,
სადაც შენდება, ინგრევა იქაც,
სადაც ღამეა, იქაა დილაც…
აღარ ვკითხულობთ სხვის ცოდვებს ხშირად,
წამი ასეთი კარგია იმად.
გიგოს ცოცხალი ბლოგი