დადგება ისევ სადგომი მოუსვენარი ღამისა,
გულს მომაწვება სათქმელი, თხემს გადამდინდეს ლამისა,
დავსჯდები, დავსწერ, დავიფხან იმ გულს ჩვეულის ეშხითა,
ვისთვის ვწერ ნეტავ ვიცოდე, ვარსკვლავთ მავალი ფეხითა.
განა ვინღაა მომსმენი, კაცით დაცლილი ქვეყნიდან,
სიტყვით დაცლილი სუფრიდან, ფოთლით დაცლილი ტევრიდან?
ნასოფლარს დავმსგავსებივართ… სახლისგან ნაცრისფერისგან
შემორღვეულა ღობე და ჭერიც ჩაშლილა ზევიდან…
ჩრდილი ეცემა დაისის, ვერ ამოვიგდე მზერიდან,
მძაღე ნარჩენი ღვინისა ამოჰქორქოლებს ქვევრიდან…
—
ყანას, ოდითგან ნახორბლარს, შემოერიენ ჭვავები,
ლეშით მოფენილ საძოვრებს დასტრიალებენ სვავები.
გიგოს ცოცხალი ბლოგი