სამოცი ლექსი მიძევს ქამრის ქვეშ,
სამოცი ლექსი გაფრენილ წამთა
ნაგროვებ ტკივილს და სიხარულს
უბერავს აფრას.
აფრას რომელიც ეურჩება
ქარტეხილს ღამის,
ალბათ გამიყვანს სამშვიდობოს,
თენდება ლამის.
ლამის გათეთრდეს შავი ღამის
მღვრიე ფერები, ცისკრის მიჯნაზე,
ბოლო ოცეულს, ან ბოლოს წინას,
ვუერთდები მე გარიჟრაჟზე.