არწივმა ქათმის ნაშიერს უპატრონა და გაზარდა,
ქორფა ნადავლი უზიდა, ფრთის ქნევაც მარჯვედ ასწავლა,
გზა გაუკვალა, გაუძღვა, ცის კაბადონზედ გაჰლალა,
ეზო-შეღობილს არიდა, ქედებ-ჭიუხებს ადარა.
მერე კი დაშვრა არწივი, გარჯა-ჯაფამა დაჰღალა,
ბუდეს ჩამოჯდა სნეული, ტკივილიც ვეღარ დამალა,
“მართვესა”, დაშეგირდებულს, გული გაუნდო წამალად,
ნაფერებ-ნაგოგმანები, იგულა თავის ამალად.
ვაგლახ, რომ მართვედ აღზრდილი, აუკრიახდა ქათმურად,
ჯიქურ მიუხდა, ჩაჰკორტნა, გავეშებულად, ავგულად:
“განა უფლება ვინ მოგცა, რომ ტახტზედ ლაღად დასჯდეო,
უნდა მეფერო, მიკმიო, მომემსახურო მარჯვედო,
მე ეხლა მაღლად დავფრინავ, მაღალს ვარსკლავებს დავსდევო,
ფუჭად გგონია რომ პატივს წინანდებურად დაგსდებო.”
წარბი შეიკრა არწივმა, შეგირდს გაჰხედა საცდურად,
მიჰხვდა, ქათმები ჰმართავდენ, სულ-გულს უმღვრევდნენ მაცდურად,
ფრთა ფრთას შემოჰკრა, გასცილდა, მოუბართ მუხანათურად
და ქათმის ნაშიერებმა გზა გააგრძელეს ქათმურად.
—
უკუღმად არ წაიკითხო ეს მინიშნება ჩემია,
არც ჯიშით მოგვდგამს ქათმობა, არც ჯილაგისგან გვრჩენია,
ჩამომავლობა არ არის, ქათმობა საქციელია.
