ხან დარდი მწვავდა დამდაგი,
ხან სიყვარული მათრობდა,
იმათი ეშხით დავიწყე
ქართული სიტყვით გართობა.
ძირუწვდენელი საუნჯის
განძი იმფერად მათოვდა,
თვალმარგალიტის მოჭედვა
დიდ გარჯა-დროსაც არ მთხოვდა.
მე ამ საუნჯით ვერ ვძღები,
როგორც ფუტკარი ბადაგით,
ყოველი სიტყვა ხმალია
ნაწრთობი დიდის ამაგით.
თავის|უფალი სა|მყარო
მით მოვუ|ლოცეთ ერთმან|ერთს,
ცხოველი ორთა|ერთობა
გამოვუ|ცხადეთ ჩუენ ღრმა|ერთს…
დარდს გადავიყრი შხამიანს,
თავს სიყვარულით გავართობ,
ცხოვრების ეშხით ატანილს,
ქართული სიტყვით დავათრობ.