რადა ვწერ

ხან დარდი მწვავდა დამდაგი,
ხან სიყვარული მათრობდა,
იმათი ეშხით დავიწყე
ქართული სიტყვით გართობა.

ძირუწვდენელი საუნჯის
განძი იმფერად მათოვდა,
თვალმარგალიტის მოჭედვა
დიდ გარჯა-დროსაც არ მთხოვდა.

მე ამ საუნჯით ვერ ვძღები,
როგორც ფუტკარი ბადაგით,
ყოველი სიტყვა ხმალია
ნაწრთობი დიდის ამაგით.

თავის|უფალი სა|მყარო
მით მოვუ|ლოცეთ ერთმან|ერთს,
ცხოველი ორთა|ერთობა
გამოვუ|ცხადეთ ჩუენ ღრმა|ერთს…

დარდს გადავიყრი შხამიანს,
თავს სიყვარულით გავართობ,
ცხოვრების ეშხით ატანილს,
ქართული სიტყვით დავათრობ.

0 Shares

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *