მთელი ცხოვრება ვიყავი
კეთილი საქმის მცველია,
არ გამიგდია ხელიდამ
სატევარა და ცელია.
ლაღობა ჩემდა არ ვიცი,
სხვისი სიკეთით ვლაღობდი,
მოხუცთან მოხუცი ვიყავ,
ბალღთან კიდენა ვბალღობდი.
არც ვისთვის წამირთმევნია,
არც ვისზედ თავს ვიმაღლებდი,
უკეთურს რჩევას ვაწევდი,
კეთილს ჯეროვნად ვაქებდი.
არ მიმაძღრია, არც ვნებას
ავდევნებივარ უგვანი,
ღვარძლითაც არ წამიბილწავს
სოფელი, არცა უბანი.
ასე გავლიე საწუთრო,
და როცა ღმერთთან წარვდგები,
რად მიქადით რომ მარადი
სავანის მიღმა დავდგები?
იმად რომ არ მიკმევია
თქვენი ტაძრისთვის საკმევი?
იმად რომ ჩემით ვზიდე და
არ გავხდი სხვისი სათრევი?
მკვდარია თქვენი სწავლება,
ფუჭად გენდობათ ერია,
დაკარგული გაქვთ სიტყვა და
არეული გაქვთ ფერია.