ახლა

მთავარი რაც გაგვაჩნია სწორედ აქ არის, ახლა,
ნუ დასდევ ბედნიერებას ნურც გამოღმა, ნურც გაღმა,
ნუ დაგიჩრდილავს სინათლეს “რა ვიყავ?” ან “რა ვიქნები?”,
სიხარულს გული შეიგრძნობს და არა შენი ფიქრები.

ჩვენ არ გვაშინებს ეს წამი, წამი ყოველთვის ტკბილია,
სულს გვიღრღნის მხოლოდ “ვაითუ” – სულთამხუთავი ფიქრია.
მხოლოდ ფიქრია “ვიქნები”, მხოლოდ აზრია “ვიყავი”,
ყოფნა უკვდავი აქ არის, სრულად არაფრის მკითხავი.

არსება სიხარულია, მისი ყოველი მისხალი,
ნეტარი არის ეს წამი, თუ არ შებოჭავ სიმხდალით.
სიხარულია მიღება, სიხარულია გაცემა,
ნავარდი სიხარულია, ისევე როგორც დაცემა.

განა ვის უნდა გზა სწორი, თუ მოსახვევიც არ ხვდება,
ლელოს გატანა რად გიღირს თუ წინ არავინ დაგხვდება?
აქ არის, ახლა, ყოველი, რაც რამე ღირებულია,
ის რაც გაშინებს არ არის, მხოლოდ ფიქრების ბმულია.

არის ის რასაც შეიგრძნობ, არის ის რაიც ქმნილია,
სიკვდილი არასდროს “არის”, სიკვდილი მოლოდინია.
მოლოდინია ორობა, ეშმაკი მაგით ერთობა,
“ახლა” კი არის სიცოცხლე, უშიშო ღმერთთან ერთობა.