ამბოხს ვაპრებ

მზით და წყლით ნაქარგ, ვუცქერ თქვენ თვალებს,
გიმზერთ სრულადქმნილთ, კაცებს და ქალებს,
ვისმენ თქვენ მღერას, ვტკბები ლექსებით,
ვერასდიდებით მაინც ვერ ვხვდები,

ესოდენ ქნილნი, ზენათი ქმნილნი,
ნიჭდაბერტყილნი, არსით კეთილნი,
როგორ შეიქმენთ ასე მარტივნი,
ასე მდაბალნი, ასე ღარიბნი?

როგორ ემონეთ ამაოებას,
რომ ვეღარ არჩევთ ძონძს და ქონებას?
რამ დაგიბლაგვათ ყურნი და თვალნი,
არ კი შეგმოსათ რქითა და ბალნით?

ამბოხს ვაპრებ, ხმლითა თუ კალმით,
მერე კი ვხვდები, გაქუცულ ალმით,
გულში მჯიღით და ავის გინებით,
ალბათ წისქვილებს თუ ვერკინები,

რადგან, მიწიდან ნაზელნი, ყველა,
მიწად ვიქცევით, ჩქარა თუ ნელა…