დევთან ვსტუმრობდი სადილად,
ჯერაც ღვიოდა ღადარი,
მასზედ ნახარში გულღვიძლი
ძმის ხორცის იყო სადარი.
მკითხავდა გულმოდგინებით,
რაით აკვირვებ მზესაო,
მრავლად გექნება ნადავლი,
იმად გიყურებ მხნესაო.
ამბობდა, გამკვირვებია
კაცების შრომა-ამაგი,
ჭაპანსა სწყვეტენ გარჯითა,
და სჯერდებიან ჯამაგირს.
ბარკალს დავჯერდე სადილად?
აგრე არა მაქვს ნასწავლი,
დევი იმად ვარ, რომ ვახშმად
ტაბლას მიზნექდეს ნადავლი.
რასაც ვერ შევჭამ, სამადლოდ,
დავუყრი მთესველ-მხვნელსაო,
რომ ვალში მყავდეს, საკლავად,
გამომიწვდიდეს ყელსაო.
მეც მისი ჯიშის ვეგონე,
გამინდო გულის ნადები,
კაცთაგან ზღვევას უძრწოდა,
არ ასვენებდა დარდები.
არც სიყვარული იცოდა,
არც ჭირში ჰყავდა ზიარი,
ჭექაქუხილიც აკრთობდა,
დილაც სზარავდა მზიანი.
მძაღე სურნელმა დამძალა,
გულზედაც წამომაზიდა,
გარეთ გამოცლა ვიჩქარე,
სულის წარმწყმედი თარსიდან.
…
ცხოვრობენ ასე დევები,
კაცის და ღმერთის შიშითა,
იმათი ბედნიერება
ნაგები არის ქვიშითა.